Πάθη και λάθη.

Τι υπέροχο που είναι να παθιάζεσαι με κάτι! Είτε αυτό είναι μουσική, είτε βιβλίο, είτε ομάδα, είτε ταινίες. Είτε άνθρωπος.. ! Ξέρεις ότι έχεις κάτι πάνω στο οποίο στηρίζεται η μισή σου δύναμη!! Κάτι που σου δίνει ώθηση να συνεχίζεις στη ζωή σου. Και είναι απίστευτη η πληθώρα των συναισθημάτων που νιώθεις από τα πάθη σου. Νιώθεις ζωντανός. Μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο με μια μόνο κίνηση. Μπορείς.. 

Μπορείς ακόμα και να μετανιώσεις γι’ αυτό που διάλεξες, ίσως γιατί δεν ζύγισες σωστά τα πράγματα. Ίσως γιατί, εκείνη τη στιγμή, να μην σου είχε απομείνει κάτι άλλο. Πιάστηκες κορόιδο. Το άλλοτε πάθος έγινε λάθος. Έχεις τη δυνατότητα να καταρρεύσεις. Να ζητήσεις συγγνώμη από τον εαυτό σου και να μείνεις εκεί. Εκεί, για λίγο, να νιώσεις τι έκανες. Όχι να καταλάβεις, αλλά να νιώσεις. Και αργότερα, να βρεις άλλο πάθος. Να βρεις κάτι διαφορετικό να ζήσεις μέσα από αυτό. Γιατί τα πάθη είναι αυτό που τα κάνεις εσύ να είναι. 

Είναι εσύ. 

Είναι η δύναμή σου.

 Η ζωή σου. 

Και δίνεις τα πάντα γι’ αυτά. Και ας είναι και λάθη. Ακόμα και αν σε απογοητεύουν μερικές φορές. Εσύ θα είσαι εκεί. Γιατί έχεις δώσει όρκο πίστης, αφοσίωσης και αγάπης. Και βγαίνεις πάντα νικητής. Έχεις την ευκαιρία να μεταδώσεις το πάθος σου παντού! Να μεταφέρεις στους γύρω σου την απίθανη αγάπη σου για αυτό. Ακόμα και στους πιο δύσπιστους και αδιάφορους. Ζεις τη στιγμή που σε ακολουθούν κ άλλοι, όπως ακολούθησες εσύ τους προηγούμενούς σου. Και νιώθεις τέτοια ικανοποίηση, που δεν μπορείς να τη συγκρίνεις με τίποτα άλλο στον κόσμο. 

Ζεις.!

καλή χρονιά

Ξεστόλισμα. Η πιο "κουραστική" λέξη των γιορτών. Είναι, όμως, και η πιο επικίνδυνη. Γιατί μαζί με το δέντρο έχεις μάθει να ξεστολίζεις και τον εαυτό σου. Τέρμα οι ευχές, τα χαμόγελα, οι επισκέψεις. Πάνε οι καλημέρες και οι  καλές προθέσεις. Μαζί με τον πνεύμα των γιορτών φεύγει και κάτι απο τον εαυτό μας. Ο Άγιος Βασίλης παίρνει τα δώρα του και μας επιστρέφει το καβούκι μας. Σ' αυτό θα ζούμε μέχρι την επόμενη μεγάλη γιορτή. Τώρα, θα βάλουμε τον εαυτούλη μας σε "safe mode" και θα περιμένουμε. Απαθείς, κοιτάζοντας το απέραντο κενό της ζωής μας. Χωρίς γιρλάντες, φωτάκια και πολύχρωμες μπάλες. 

Ξεστολίστε λοιπόν. Ακολουθήστε τις συνήθειές σας σαν να είναι παραδόσεις. Γιατί τις τελευταίες τις έχετε πετάξει.

Απομυθοποίηση!

Πάει καιρός.. Και αυτή η ιστορία κρατάει αιώνες. Με λύπη μου παραδέχομαι πως ήμουν και εγώ θύμα αυτής της υπόθεσης. Αλλά έμαθα..!

Ορίστε η πηγή έμπνευσης που με παρακίνησε να προέβω στον παρακάτω συγγραφικό οχετό:

"Γιε μου, κάποια μέρα θα κάνεις ένα κορίτσι πολύ χαρούμενο, για μικρό χρονικό διάστημα. Μετά θα σε αφήσει και θα είναι με καινούριους άντρες, οι οποίοι θα είναι 10 φορές καλύτεροι απο αυτό που θα μπορούσες να ελπίζεις ότι θα γίνεις. Αυτοί οι άντρες αποκαλούνται μουσικοί"

Χύνω.. Ακατάπαυστα.. Κάποιος να με σταματήσει..

η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια, ώστε, εκτός απο το ωραίο, εντυπωσιακό, διαφορετικό, να θαυμάζει και αυτό που ο ίδιος δεν έχει την ικανότητα να κάνει και πολύ θα ήθελε!

Το τάργκετ γκρουπ αυτής της μόδας, που δεν ξέρω ακόμα απο που ξεκίνησε, είναι τα νεαρά κορίτσια που θαμπώνονται απο την ομορφιά -γκουχ γκουχ- των μουσικών. Φλασιά: (ανοίγει παρένθεση, γκρούπι.. πώς δεν το σκέφτηκα.., κλείνει η παρένθεση). Όχι, όχι, δεν αντιτίθεμαι στην ικανότητα και τη δεξιότητα των 'χ', 'ψ' μουσικών. Ούτε φυσικά στο θαυμασμό των άλλων ανθρώπων προς το "διάσημο" πρόσωπό τους. Προτάσσω τη διαφωνία μου (γιατί στήθος έχω μικρό και δεν μπορώ) όσον αφορά τη συμπεριφορά και εκμετάλλευση της συγκεκριμένης πάστας.

Τη σκατόφατσά σου, κύριος, την κάναμε γνωστή εμείς! Δεν ξέρω αν γεννιέσαι ή αν γίνεσαι μουσικός, πάντως μια φορά άνθρωπο δεν σε κάνουν. Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις.

Ποιός σου έδωσε ρε την άδεια να χώνεις τα λυρικά σου "τέτοια" όπου βρεις..;;
(άσε, άσε ξέρω..)
Δεν λέω, ωραίοι οι μουσικοί, έχουν στυλ, τουπέ και σου δημιουργούν θαυμασμό.
Χμμ.. κάτι λείπει.. Α ναι!

 Τ α   α ρ χ ί δ ι α  !

"Ω, με έριξε με το τραγούδι του.. τα λόγια του.. θέλω να είμαι δική του για πάντα.. (ξερνάω.).. αχ, και τα δάχτυλά του..!!"
Να μωρή να μη στα χρωστάω! Τι να τα κάνω αγάπη μου τα δάχτυλα αν στο μόνο που ξέρει να τα χρησιμοποιεί είναι οι χορδές;; (ναι, ναι, αυτά τα μακριά πάνω στην κιθάρα.). Άντε να ξέρει να κάνει και 2-3 άλλα πράγματα. Άμα δεν λειτουργεί όλο το σύστημα -εσωτερικά, εξωτερικά- να τη βράσω τη μαγεία.

Άντρας είναι αυτός που θα σε κοιτάξει στα μάτια κ πριν προλάβει να πει λέξη, θα είσαι ήδη δική του. Για να 'ξηγιόμαστε.

Και για να κλείσω κάπου εδώ την οχλαγωγία μου..
Διαμαρτύρομαι ενάντια στη σύγχρονη ιδεολογία περί μουσικών που μαστίζει τη σημερινή νεολαία!

Κάτω οι γιαλαντζί μουσικοί που μας το παίζουν άντρες με αρχίδια!

Να τα φάτε ρε!!

sailor. ( i'm back.. sshh!)

anything goes.

Τελειώνει ο χρόνος σου και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Ζεις με ιδανικά, με πολύτιμα και άπιαστα όνειρα. Με ανθρώπους-Θεούς. Με σχέσεις που μετανοιώνεις. Θρίλερ. 

 Με γουρλωμένα μάτια παρακολουθείς την καταστροφή. Του δικού σου κόσμου. Τα λάθη οδηγούν σε λάθη. Ή μήπως όχι; Είναι στο δικό σου χέρι. Αλλά εσύ ανοίγεις την παλάμη σου κ βλέπεις μόνο στάχτες.

 Από την αρχή. 

Ξανά 

και

 ξανά.

Πόσες αρχές ακόμα; Πόσοι καιροί θα αλλάξουν; Τι θα μισήσεις και τί θα αγαπήσεις; θα ξεχάσεις;...

Όχι, δεν θέλεις. Βέβαια οι μνήμες πονάνε.. Φρικτά. 

Δεν σε αδίκησαν τόσο όσο πιστεύεις. Δεν σε κορόιδεψαν ούτε σε πέταξαν, εντέλει. Ίσως σε φοβήθηκαν. 

Κάτι σου λείπει από εκείνα τα χρόνια. Η διασκέδαση..; Οι άνθρωποι; Ο ίδιος σου ο εαυτός; 

Είχες καταφέρει πολλά. Άλλα, καλώς ή κακώς, τα έδιωξες. Και τώρα όλα είναι ακόμα πιο δύσκολα.

Πουθενά αισιοδοξία. 

Μόνο πόνος.

 Μόνο ναυάγια. 

Χωρίς ελπίδες.

20.03.2013

Οι μορφές είναι πάντα οι ίδιες. Δεν αλλάζουν. Είναι αυτό που βλέπεις και τίποτε άλλο. Σε αντίθεση με τις κινήσεις τους, που είναι αλλιώτικες κάθε φορά. Η δική σου μορφή όμως, εκείνο το βράδυ, ήταν μοναδική. Ούτε αλλιώτικη, ούτε διαφορετική. Μπορούσα να σε διακρίνω στο σκοτάδι, αλλά ταυτόχρονα σε έχανα. Δεν ήσουν εσύ. Κ απο το τσιγάρο δεν έβγαινε καπνός, αλλά φόβος. Φόβος που όλο και μεγαλώνει και σε τρώει. Και είμαι μόνη μου. Και δεν μπορώ να παλέψω εναντίον του. Γιατί τον ξέρω καλά. Φόβος χαμού, απώλειας και αδικίας. Και η αδυναμία του είναι η αλήθεια. Και η απόδειξη αυτής. Είναι σκληρός μαζί σου, το ξέρω. Δεν σε έχει αφήσει στιγμή. Το αισθάνομαι. Λυπάμαι. Πονάω. Ναι, δεν είναι δίκαιο. Αλλά έμαθα να πολεμάω. Χωρίς βοήθεια όμως δεν μπορώ να κρατήσω άλλο τον εαυτό μου όρθιο. Χρειαζομαι να με πιστέψεις. Να το δω στα μάτια σου. Να δω οτι σταμάτησες να αμφιβάλλεις. Μόνο έτσι θα μπορέσω να διώξω το φόβο. Ξέρεις ότι δεν χρειάζομαι τίποτα. Σου έχω πει.. μόνο εσένα. Δεν φεύγω. Δεν σε αφήνω. Δεν σε διώχνω. Σε θέλω. Σε χρειάζομαι. Υπάρχω και ζω για σένα. Λυπάμαι όταν είσαι χάλια και χαίρομαι όταν είσαι ευτυχισμένος. Ειδικά όταν σε έχω κάνει εγώ! Η αλήθεια μου είναι ότι θα μπορούσα να χάσω τα πάντα για σένα. Είναι μεγάλο, το ξέρω. Αλλά θέλω να το πιστέψεις, να το δεχτείς και να το εμπιστευτείς. Σ'αγαπάω και δεν ντρέπομαι να στο πω! Μπορώ να το φωνάζω σ' όλο το κόσμο συνέχεια! Ό,τι θέλεις εσύ, καρδιά μου..!

Μόνο κακό.

Έχουν δει θάνατο τα μάτια μου. Και έχει νιώσει πόνο η καρδιά μου. Έχουν ακούσει κακά μαντάτα τα αυτιά μου. Και έχω γευτεί την πίκρα τους. Το κακό όμως δεν μπορείς να το μυρίσεις. Ό,τι χάρισμα και αν έχεις. Είναι κάτι απρόβλεπτο.

Δεν ήταν μια η φορά. Ήταν δύο και τρεις. Μπορεί και παραπάνω. Σου λένε πως καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Πως τους νιώθεις. Βοηθάς, κατανοείς. Εμπιστεύεσαι, συμπαθείς. Και στο τέλος αγαπάς. Μόνο οι ψυχροί άνθωποι και οι αναίσθητοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. 

Έχεις μάθει να τρως τα μούτρα σου. Και να απογοητεύεσαι. Και να πονάς. Το μόνο που έχει μείνει είναι το 'πώς φτάσαμε ως εδώ, μου λες;;'

Έχεις ένα καλό μέλλον απέναντι σου. Και το βλέπεις στα μάτια που σε κοιτούν με τόσο πάθος. Κάνεις στροφή και βλέπεις πίσω.. Όλα μαύρα, καμμένα, κατεστραμμένα. Μυρίζουν προδοσία, αντικοινωνικότητα, ψευτιά και δειλία. Χάρισες σ' αυτούς που άξιζαν. Και σε πέταξαν. Σου έδωσαν μια γροθιά και χτύπησες στον τοίχο πίσω. Διαμελίστηκες. Πόνεσες, θύμωσες, έκλαψες. Συγχώρεσες και ποτέ δεν το είπες. Γιατί δεν ήταν κακό για κανέναν. Κανείς δεν ήξερε. Και όταν σηκώθηκες, όλα είχαν εξαφανιστεί. Αφήνεις πολλά πράγματα πίσω σου.Δεν έχεις συγχωρέσει κανέναν και το ξέρεις καλά.

Ψάχνεις τα μάτια σου. Δεν βρίσκεις την καρδιά σου. Κλείνεις τα αυτιά σου. Ξεριζώνεις τη γλώσσα σου..

Και μυρίζεις το κακό.

Έχεις αφήσει τον πόνο εκεί. Στην καταστροφή. Δεν νιώθεις τίποτα. Δεν θα ξέρει κανείς τι συνέβη πραγματικά. 

Σώπασε και ξεκίνα.

Σε σήκωσε. Δεν το βλέπεις;

Όλα Θα Πάνε Καλά.!

Λες κ αόρατα χέρια με σπρώχνουν στο πληκτρολόγια. Σαν να μουν άλλος κ όχι εγώ. Οι προσπάθειες να συγκρατήσω τον εαυτό μου πέφτουν στο κενό. Άκου τι ωραία που χτυπάνε! Τι θόρυβος..! Ανατριχιαστικός.. Υπόκωφος.. Κ ταυτόχρονα μεγαλειώδης! Σαν να λένε : "δες μας! Κερδίσαμε.. δεν τα κατάφερες ούτε αυτή τη φορά!"
Με πιάνει εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά. Κ κείνη η περίεργη ταχυπαλμία..

  Όπως αυτο που νιώθεις όταν γράφεις πανελλήνιες;

  Όχι. Όπως αυτό που νιώθεις κ ο νους σου αυτόματα τρέχει σε όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Τι κακό μπορεί να συνέβει..; Ποιανού σειρά είναι απόψε; Ποιός θυσιάζεται πάλι στο βωμό της αδυναμίας..;

Χάνονται μια μια όλες οι ωραίες εικόνες. Κ το μόνο που σου μένει τώρα είναι οι μαύροι κύκλοι απο την αϋπνία και τα πρισμένα μάτια απο το κλάμα.. Θεέ μου, γιατί τόσο κλάμα;! Χάθηκε ο κόσμος να μπορώ να αντιμετωπίζω αλλιώς τα πράγματα; Με λόγια ας πούμε! Κάτι τόσο απλό!

  Στα λόγια είσαι καλή, αλλά οι πράξεις είναι αυτές που μένουν.. Λίγα δάκρυα ακόμα δεν θα σε βλάψουν. Τα αξίζει. Αυτά τα δάκρυα τα αξίζει. Έχουν μέσα τους όλα εκείνα που θελεις να πεις κ δεν μπορείς.

Μαργαρίτα! Είναι ωραίο όνομα! Ίσως κ Ζωή. Μπορεί κ Θάλεια ή Πηνελόπη.. Όμορφη.. Πολύ όμορφη.. Αλλά άτυχη.
Και φεύγουν τα πρόσωπα, αλλάζουν οι καταστάσεις, γυρίζει ο τροχός. Γυρίζει. Γυρίζει.. γυρίζει.. Της τύχης λένε.. Κ η αγωνία.. Πού θα σταματήσει; Πόσο τυχεροί μπορεί να είμαστε αυτή τη φορά; 
"Όλα Θα Πάνε Καλά".. 
Μήνυμα αισιοδοξίας. Λόγια. Ψεύτικα. Κενό. Παντού κενό.
Μόνο το χαμόγελό σου. Είναι τόσο γεμάτο. Λέξεις, πράξεις, όνειρα, σχέδια, σκέψεις, ιδέες, στοργή. 
Είναι γλυκό. Όπως κ τα μάτια σου.
Είναι τρυφερό. Όπως κ τα λόγια σου.
Είναι μακρυά. Όπως κ συ.
Όπως κ γω.
Γυρνάω πάλι στο κενό που δεν άργησε να φανεί. Σε όλα εκείνα που έριξα μέσα του. Για να δούμε τι μπορούμε να μαζεψουμε. Σίγουρα όχι την αδυναμία. Ίσως η διάθεση να φανεί χρήσιμη. Μπορεί να μου κάνει κ η αντοχή ή η υπομονή.. Α, να! Εδώ ήταν..! Ωραία.!
Τώρα καρδιά μου μπορούμε να φύγουμε.

Μ.Μ.Μ