Άοπλη.

Έχει κάτι μέρες τώρα που το στενό πριν απ’ το σπίτι μου δεν έχει φως. Και είναι περίεργο. Γυρνώντας προχθές κατά τις 4 τα ξημερώματα παρατήρησα πράγματα κ σκηνικά που μέχρι τώρα αγνοούσα. Το σκοτάδι ήταν απροκάλυπτα βαθύ κ είχε σηκωθεί τέτοιος αέρας..! Το δέντρο που άλλοτε σφύζει από ζωή και κελαϊδίσματα ενώ ξημερώνει, τώρα τα φυλλώματά του τα έπαιρνε ο άνεμος. Βαρύς και ασήκωτος. Έκλεισα το φως του κινητού κ ακούμπησα στο παγκάκι. Πράγματι, το στενό έχει κάτι το όμορφα ασυνήθιστο. Η κλιμακωτή σε σειρά ανέγερση των 3 πολυκατοικιών απέναντί μου θυμίζει πόλη σκιαγραφημένη σε κόμικς. Κ δίπλα η καγκελόπορτα. Κ παρακάτω ένα στενάκι. Κ απέναντι άλλο ένα. Κ πίσω μου το δημοτικό. Το μανάβικο της γειτονιάς κ η εκκλησία παρακάτω. Φεγγάρι δεν είχε εκείνη τη βραδιά. Είχε όμως πολλή ησυχία, κατάσταση που σου επέτρεπε να ακούσεις κ το παραμικρό. Χόρτασε το μάτι μου εικόνες. Οι άνθρωποι βιαζόμαστε. Τρέχουμε πολύ κ δεν παρατηρούμε γύρω μας. Πόσα ξεχασμένα πράγματα είδα στο σκοτάδι. Θυμήθηκα γιατί μου άρεσε πάντα εδώ πάνω. Η παραμικρή λεπτομέρεια συμπληρώνει με αρμονία το σκηνικό. Και ένιωσα καλά.    

sailor