Tα δάχτυλα μου βρίσκονται από ώρα κολλημένα πάνω από το πληκτρολόγιο χωρίς να έχω καταφέρει να σχηματίσω έστω και μία λέξη. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να χάνω τη μαγεία των λέξεων. Κάποτε η καταγραφή συναισθημάτων, γεγονότων και αντιλήψεων με γέμιζε. Μου παρείχε μια πληρότητα που όμοιά της δεν υπήρχε. Και τώρα τι; Απλά κάθομαι και κοιτάω το πληκτρολόγιο. Αποφάσισα λοιπόν να γράψω για αυτό που μου συμβαίνει παρά για κάτι εξωτερικό που συνήθιζα να σχολιάζω.
Είναι περίεργο αυτό που γίνεται. Από όποια πλευρά και αν το κοιτάξεις θα δεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν κανένα σημείο που να μην έχω επέμβει και να έχω σχολιάσει. Δεν μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου άπραγο. Για μένα η απουσία από το γράψιμο σημαίνει απραγία. Νιώθω ότι είμαι άχρηστη. Ανίκανη να καταγράψω όλα αυτά που αισθάνομαι, που βλέπω, που ακούω. Δηλαδή αυτό ήταν όλο? Πέρασε και απλά ακούμπησε λίγο? Μετά σε αφήνει έτσι ξεκρέμαστη? Τόσο έντονη η επιθυμία να γράψω, να εκφραστώ και να νιώθω κενή?
Και πάλι κόλλησα!
Μα τι είναι πια αυτό το πράγμα??! Απλά σταματάω και κοιτάω τα γραμματάκια. Ωραία, μικρά, καλοσχηματισμένα πάνω στη βάση του πληκτρολογίου φωνάζοντας <είμαστε εδώ, πάτα μας!> . Ουφ…. Έχω σκάσει! Αν εκραγώ λες να βγουν όλες οι σκέψεις μου? Υπάρχει λύση….
sailor moon...
