ωραιο......

you know, i never asked you to change.

ηθελα κατι να γραψω πριν καποιες ωρες αλλα δεν θυμαμαι καν τι ηταν. αυτο παθαινω τελευταια. εξοργιζομαι, λυπαμαι, στεναχωριεμαι σε τετοιο βαθμο που να μην μπορω να θυμηθω για πιο λογο.! μπαα.... μαλλον αδικος κοπος. δεν μπορω με τιποτα να συγκεντρωσω τις σκεψεις μου. τι παθαινει ο ανθρωπος. και τωρα ειναι η στιγμη που ξαφνικα συνειδητοποιεις οτι γραφεις χωρις να χρησιμοποιεις τονους, χωρις κεφαλαια μετα απο τελεια, εντελως στο φλου! μπα... μαλλον χεστηκα. 
θα τα ξαναπουμε. 

σεηλορ μουν

Διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρεσαι. διαμαρτύρεται, διαμαρτυρόμασε, διαμαρτύρεστε, σκοτώνουν.

Και αν κάναμε καθιστικές διαμαρτυρίες;  Θα ήταν πιο ωραία: Πιο ήσυχα; Πιο ανθρώπινα; Πιο…

Θα ήταν σίγουρα μια εντυπωσιακή αλλαγή. Χωρίς φωτιές σε κάδους και δακρυγόνα σε κάθε γωνιά του δρόμου. Μάτια κόκκινα σαν φωτιές, τρελές φωνές μπουκώνουν το μυαλό σου και βρίσκεσαι σε ντελίριο συναισθημάτων. Ζητάω μόνο ηρεμία. Ζητάω μόνο πολιτισμό. Ζητάω μόνο ανθρωπιά. Σε μια χώρα που την υμνούσαν και συνεχίζουν να την υμνούν για την ιστορία και τον τρομερό πολιτισμό της. Πράγματα που ‘απλόχερα’ και ίσως άθελά μας μοιράσαμε στον κόσμο ολάκερο. Μήπως όμως βρεθήκαμε πολύ γενναιόδωροι και ανοιχτοχέρηδες; Μήπως από το πολύ δώσε-δώσε δεν έμεινε τίποτα για μας; Δεν έμεινε ηρεμία, πολιτισμός, ανθρωπιά. Αυτή τη στιγμή στους δρόμους της Αθήνας έλληνες κυνηγούν να σκοτώσουν όποιον άτυχο αλλοδαπό βρεθεί στο δρόμο τους.

Πριν λίγες μέρες γεγονός που συντάραξε την κοινή γνώμη έκανε το γύρο της Ελλάδας, παγώνοντας το αίμα των ανυποψίαστων καναπεδάκηδων (Έλληνες κοιλαράδες ενσωματωμένοι σε καναπέ ‘ απαραίτητη προϋπόθεση μια τηλεόραση μπροστά τους). 44χρονος πατέρας μαχαιρώθηκε πισώπλατα, μπλα, μπλα, μπλα. Την ιστορία όλοι την ξέρουμε. Ναι, είναι απίστευτο. Ασύλληπτο από ανθρώπινο μυαλό. Μετά ακολούθησε  η καταστροφή. Κλασσική αντίδραση Έλληνα, που πιεσμένος από τα σύγχρονα προβλήματα, βρήκε επιτέλους που θα ξεσπάσει. Αυτοί είμαστε λοιπόν. Να η ταυτότητα που μας ταιριάζει. Γκρινιάζουμε για οικονομική κρίση, για πτώχευση. Φωνάζουμε ότι θα πρέπει να ξυπνήσουμε, να ενωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε. Ξυπνήσαμε, ενωθήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, σκοτώσαμε. Όλα από μας αρχίζουν. Σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και μετά συνειδητοποιούμε. 

Το μαρτύριο δεν τελειώνει ποτέ. Είναι βάσανο να βλέπεις να σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι στα πόδια σου. Είναι παράξενο να βλέπεις πόλεμο σε υπανάπτυκτες χώρες, να λες ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό και ταυτόχρονα βαθιά μέσα σου να σκέφτεσαι πόσο ωραία είναι που όλα αυτά βρίσκονται μακριά.

Κάνε μου μόνο μια χάρη. Τελευταία. Σήκω από εκεί που κάθεσαι και βγες έξω. Μόνο για λίγο. Βλέπεις τον πόλεμο;