1.9.2012
Είσαι 20 και μιας μέρας.
Το ξέρεις ότι μου είναι δύσκολο να γράψω πλέον. Δεν μπορώ να αποτυπώσω καθόλου σκέψεις. Έχω προσπαθήσει να βρω τι φταίει, αλλά όλα μου φαίνονται δικαιολογίες. Ξεκινάω 2 προτάσεις κ τα αφήνω στη μέση.
Φεύγεις και δεν ξέρω τι να σου πω.
Θέλω να φύγεις. Να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Να ανοίξεις δρόμους. Να βγεις απο τις ελληνικές αλυσίδες για λίγο.
Ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο δίχως λόγο. Θα μου λείψεις. Κ αυτό το κατάλαβα χθες. Οι αποχωρισμοί έχουν αρχίσει να μου κάθονται στο στομάχι. Στην ουσία αυτή είναι η τελευταία βδομάδα που σε βλέπω.
Θα ξεκινήσουμε καινούρια ζωή. Και θα ξαναβρεθούμε. Ελπίζω χθες να πέρασες καλά. Ήθελα να είμαι εκεί. Αλλά με βρήκαν άλλα.
Ψάχνω να βρω τον συγγραφικό μου εαυτό. Αυτόν που αγαπούσα κάποτε πολύ. Αλλά οι προσπάθειεςς είναι πάντα μάταιες. Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ πάντως.
Ελπίζω εκεί που πας να τα βρεις όλα ρόδινα. Και αν δεν είναι, είμαι σίγουρη πως θα τα κάνεις εσύ.
Δεν θέλω να ξεκινήσω με τις αναμνήσεις. Δεν θα μου βγουν σε καλό. Και δεν τις χρειάζομαι κιόλας. Προτιμώ να ξεκινήσω να κοιτάω μπροστά.
Κοιτάζω τη θάλασσα κ ηρεμή η ψυχή μου. Έχουν περάσει 5 αεροπλάνα στην ώρα που σου γράφω.
Είμαι απο τις 11 το πρωί έξω κ η ώρα είναι 4 παρά τέταρτο. Κατέβηκα κέντρο με τα πόδια, διάβασα, ανέβηκα με το 24 ζωολογικό κ μετά πάλι με τα πόδια μέχρι νέα παραλία, όπου και κάθομαι. Έλεγα να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά σκέφτηκα ότι θα είσαι με τους δικούς σου, οπότε το άφησα. Είναι το πρώτο μου ρεπό που δεν έχω τι να κάνω. Πονάω λιγότερο σήμερα, την περισσότερη ώρα κ καθόλου.
Ένιωσα πολύ άσχημα που δεν πρόλαβα να σου κάνω ένα δώρο...
Υποσχέθηκα και μια θάλασσα, αλλά όλα έμειναν στη μέση...
.... ακόμα και το μήνυμα τη μέρα που έφυγες..
.... που ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί δεν μου απάντησες..
Farewell, my bitter Candy.
