Το Αντίο Που Ετοιμάζεις.

Το αντίο που ετοιμάζεις
σιγοψιθύρισε το
κρύψτο μέσα σ' ένα γέλιο
κάλυψέ το μ' ένα χάδι

Το αντίο που ετοιμάζεις
πίσω απ' την αθώα ματιά σου
σα λουλούδι που ανοίγει
μ' αγκαλιάζει στο σκοτάδι

Κράτα μου σφιχτά το χέρι
να σε νιώθω όταν λείπεις
να θυμάμαι τόση αγάπη
να θυμάμαι τόση αγάπη

Το αντίο που ετοιμάζεις
συντροφιά μη μου τ' αφήνεις
μείνε εδώ γεμάτη αγάπη
μείνε εδώ γεμάτη αγάπη...

Το αντίο που ετοιμάζεις
φιλί μαρμαρωμένο
δυό στιγμές γεμάτο κόπο
που έμαθαν να περιμένουν

Το αντίο που ετοιμάζεις
δεν το πίστεψα ακόμα
μα οι σκέψεις μου γεμίζουν
το ταξίδι σου με χρώμα

Κράτα μου σφιχτά το χέρι
να σε νιώθω όταν λείπεις
να θυμάμαι τόση αγάπη
να θυμάμαι τόση αγάπη

Το αντίο που ετοιμάζεις
συντροφιά μη μου τ' αφήνεις
μείνε εδώ γεμάτη αγάπη
μείνε εδώ γεμάτη αγάπη...

"κιτρινα ποδηλατα"

Sailor moon

Μόνη.

"Ecstasy!
My pulse, as yours, doth temperately keep time,
And makes as healthful music: it is not madness
That I have utter'd: bring me to the test,
And I the matter will re-word; which madness
Would gambol from. Mother, for love of grace,
Lay not that mattering unction to your soul,
That not your trespass, but my madness speaks:
It will but skin and film the ulcerous place,
Whilst rank corruption, mining all within,
Infects unseen. Confess yourself to heaven;
Repent what's past; avoid what is to come;
And do not spread the compost on the weeds,
To make them ranker. Forgive me this my virtue;
For in the fatness of these pursy times
Virtue itself of vice must pardon beg,
Yea, curb and woo for leave to do him good."

    Hamlet. Act.3 Scene IV 

 

Αν όλα ήταν μια απλή ταινία, ένα απλό βιβλίο ενός αρχικά άσημου και ξεπεσμένου ποιητή, κανείς δεν θα είχε πρόβλημα. Ακολουθείς το σενάριο, υπακούς στις εντολές του σκηνοθέτη... Στην πραγματική ζωή όμως η σεναριογράφος και η σκηνοθέτης είσαι εσύ. Είναι συναρπαστικό το ταξιδι.. Αλλά καταντάει εκνευριστικό όταν εσύ προσπαθείς και ΟΛΟΙ οι άλλοι βρίσκονται στον κόσμο τους!!

Τα συναισθήματά μου πολύ μπερδεμένα μετά απο καιρό. Νιώθω τον εαυτό μου ώρες ώρες να θέλει να εκραγεί. Εκατομμύρια χιλιάδες μόρια σε μορφή σκόνης που την βλέπεις μόνο στο φως του ήλιου. Αιωρούνται στο διάστημα, ψάχνουν νέα ζωή. Ζωή που να μην στεναχωρεί, να μην προδίδει, που να είναι εκεί όχι μόνο όποτε την ζητάς απλά για να σε ξεφορτωθεί. Ζωή γεμάτη όνειρα, που δεν φοβάται να τα πραγματοποιήσει. Δεν φοβάται τι θα πουν οι άλλοι. Οι άλλοι, που πίστευε ώρες ώρες ότι ήταν καλύτεροι απο αυτήν. Τέτοια ζωή ψάχνουν τα μόριά μου όταν δραπετεύουν απο το σώμα μου. Όταν όλη γίνομαι ένα με την ατμόσφαιρα. 

Σημεία-σταθμοί στη ζωή μου. Σημεία τρωτά στο σώμα μου. Το παίζεις καλή, σε εκμεταλλεύονται και δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Το γυρνάς σκληρή, αδιάφορη, ψυχρή με όσους το χρειάζονται και εγωίστρια( γιατί ποτέ δεν ήσουν-αποδεδειγμένο!). Δύσκολο. 

Ο εαυτός μου είναι ακόμα χαμένος σε γεγονότα του παρελθόντος... Όχι και πολύ μακρινά... Αποδεικνύεται ότι δεν κατάφερα να επιβιώσω. Έχασα.. Κέρδισα.. Και όταν απο την "αναισθησία" προσπάθησα να γυρίσω λίγο στα όμορφα επίπεδα τρέλας, δεν βρήκα κανέναν εκεί. Όλοι είχαν φύγει. Αποδείχθηκε φούσκα η προσπάθεια. Μπαλόνι απο πανηγύρι που σκάει μεσα στην νεκρική ησυχία όταν όλα έχουν τελειώσει..

Ανάγκη να γράψω. Ανάγκη κάπου να τα πω. Σε αυτούς που φταίνε. Καλή λύση. Αλλά δεν θα βγάλει πουθενά. Το ξέρω γιατί έχω προσπαθήσει.

Μόνη. Ξανά απο την αρχή. Και κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να καταλάβει.

When You Walk At Night.

Θεσσαλονίκη. 

15.07.2010...

14:30 στο λεωφορείο

Είναι κόλαση να είσαι 2 και μισή το μεσημέρι στο λεωφορείο. Και ακόμα χειρότερα όταν την ημέρα που έχεις επιλέξει να κυκλοφορήσεις είναι και η πρώτη μέρα των εκπτώσεων. Εγώ αυτή τη φορά ήμουν υποχρεωτικά σε κυκλοφορία. Η χάρη μου έφτασε μέχρι την Σταυρούπολη για την κατάθεση των μηχανογραφικών... Γίνεται πα-νι-κός. Χειρότερα και απο ΙΚΑ είναι εκεί μέσα. Και τι ζέστη είναι αυτή Θεέ μου! Λες και πιάσαμε φωτιά.! Αλλά είναι να λυπάσαι και τους υπαλλήλους εκεί γιατί όπως και να το κάνουμε είναι λίγο αδύνατον να επιζήσεις απο τις χιλιάδες ορδές των 18χρονων που έχουν δηλώσει απο μια μέχρι και 91 σχολές! Jesus! Somebody get me out of this hell!

Και ακόμη στο λεωφορείο. Θέλω να τα γκρεμίσω όλα γύρω μου και να πεταχτώ έξω απο το παράθυρο! Να διαλυθώ, να γίνω σκόνη και να με πάρει αυτός ο λιγοστός αέρας, που καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μόνο αν κοιτάξεις προσεκτικά τα τελευταία φύλλα των δένδρων. 

"Επόμενη στάση: Μονή Βλατάδων"... Υπομονή, θέλουμε λίγο ακόμα.. Θα ήθελα να κατέβω και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου, αλλά αυτή η αποπνικτική  ζέστη σπάει κόκκαλα. Είναι όπως αντιδράει μια Mentos όταν την βουτήξεις σε Coca-Cola. ΒΟΟΜ!. 

Αυτό ήταν. Μία ακόμα στάση και θα ξεχυθώ για άλλη μια φορά στα κίτρινα λιοντάρια. Σαν μάρτυρας που σήμερα μαρτύρησε φρικτά έχοντας διασφαλίσει το μέλλον της. 

Το έκανα όμως..;;

Ζούμε σε δύσκολες εποχές..

  Το πρώτο 10ήμερο του Ιουλίου συμπληρώθηκε και με το παραπάνω. Κάποιοι έχουν φύγει ήδη διακοπές (2 φορές!) ενώ άλλοι έχουν  χρόνο μπροστά τους ακόμα. Είναι βέβαια και αυτοί που δεν θα πάνε καθόλου και προτιμούν την ηρεμία του σπιτιού απο το να τρέχουν απο δω και απο κει σαν τρελοί. :) 

  Για εμάς, τους πρώην μαθητές λυκείου και σύντομα φοιτητές, οι διακοπές φαντάζουν όνειρο.! Θέλεις να ξεφύγεις, ψάχνεις να βρεις κάτι που δεν θα σου υπενθυμίζει το διάβασμα που έχεις ρίξει και ας έβγαλες χαμηλό βαθμό πρόσβασης στο τέλος. Απλά, θέλεις να είσαι μακριά απο όλους και απο όλα. Διαλέγεις εσυ παρέα και δεν υπολογίζεις κανέναν άλλον. Και γιατί να το κάνεις άλλωστε;! ;) 

  Μέσα Ιουλίου, τα μηχανογραφικά συμπληρώνονται μέχρι της 20 και απο εκεί και πέρα τα πράγματα τελειώνουν."Σου ανοίγονται άλλες πόρτες"... Ναι και μετά τις παίρνει ο αέρας και τις τρως στα μούτρα και λες και ευχαριστώ.! Τέλοσπάντων αυτό δεν είναι κάτι που θα ήθελα να σχολιάσω και να αναλύσω τώρα. Τα 'χουμε πει πολλές φορέ έτσι κ αλλιώς.

  Διακοπές λοιπόν. Ένα ξέγρενο πανηγύρι ατασταλιών,τρέλας και μπερδέματος που αν το κοιτάξεις πιο προσεχτικά θα δεις ότι μοιάζει με τη γέμιση του κέικ όταν το ανακατεύεις στο μίξερ. :-p 

  Δεν μου φτάνει όμως αυτό. Θα προτιμούσα η γέμιση του κέικ να ήταν με σοκολάτα. Απλά να είχε κάτι που οι άλλοι να μην το θεωρούν τόσο σημαντικό. "Κέικ με σοκολάτα. Σιγά το πρωτότυπο!". Αλλά μάλλον έχει καταλήξει τόσο συνηθισμένο που κανείς πλέον δεν το προτιμάει. Κρίμα... Και είναι ωραίο λίγο χρώμα στην μπέζ ζύμη...

  Ίσως του χρόνου να είμαστε και πάλι εδώ.

Keep Dreaming To Find The Exit..

Ξαφνιάστηκα που σε είδα να γράφεις εδώ. Η αλήθεια είναι ότι είχες πάάάάρα πολύ καιρό. Και με αυτό έπρεπε να θυμηθείς να κάνεις ξανά την εμφάνισή σου;;; Εσύ όπως πας θα με τρελάνεις τελείως.! Όντως είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις τελικά και όταν βέβαια απο την άλλη εγώ παραπονιόμουν και έκλαιγα ώρες για αυτό το θέμα η απάντηση ήταν 'κωλοχρονιά είναι θα περάσει'. Εμένα γιατί δεν με ακούτε απο την αρχή ακόμα να καταλάβω.! Αν και εξακολουθώ να μην έχω καταλάβει τελείως το νόημα της ανάρτησής σου-και ίσως δεν θα έπρεπε και δημοσίως- δεν μπορώ να πιστέψω ότι φτάσαμε να μιλάμε μέσω του blog μας. Θα μου πεις εγώ φταίω που σου απαντάω, αλλά η αλήθεια είναι, ότι αν δεν πάρεις άμεση απάντηση σε αυτό που λες θα σκάσω. Είχα και γω σκοπό να γράψω εδώ μια από αυτές τις μέρες.Για το τέλος του Λυκειου και συνεπώς και του σχολείου, για το ξεκίνημα μιας άλλης κάπως ζωής, για το πρόγραμμα των αγγλικών που κατάφερα να μπω.... Όλα αυτά. Και ίσως το "keep dreaming to find yourself" στην ουσία να είναι "keep dreaming to find the exit". Γιατί, όπως και να το κάνεις, όταν επιτέλους βρεις το εαυτό σου, τότε βρίσκεις και την διέξοδο που έψαχνες. Είναι αλληλένδετα.. Χάνεις τον εαυτό σου και σου προκύπτουν προβλήματα(παντός είδους). Έχεις προβλήματα, απελπίζεσαι και χάνεις τον εαυτό σου.

So, keep dreaming to find the exit to yourself.

 Your Sweet (not for a long time) Sailor..

Keep Dreaming to Find Yourself

Μετά από πόσο καιρό γράφω εδώ άραγε?... Δεν ξέρω και γω πόσο..
Εδώ και λίγες μέρες σκέφτομαι την φράση που μου είπε η καθηγήτριά μου... "είδες τελικά πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις?"  Είδα και το βλέπω κάθε μέρα πλέον. Μια χρονιά μπορεί να σε λυγίσει ανεπανόρθωτα, να σε εισοπεδώσει και να σε αλλάξει πλήρως. Και αυτό πονάει άσχημα γαμώτο. Ίσως το μόνο που μας μένει πια είναι να ονειρευόμαστε. Αλλιώς, πώς να αντέξει κανείς??...

 Keep dreaming to find yourself

 your bitter Candy...