Έχουν δει θάνατο τα μάτια μου. Και έχει νιώσει πόνο η καρδιά μου. Έχουν ακούσει κακά μαντάτα τα αυτιά μου. Και έχω γευτεί την πίκρα τους. Το κακό όμως δεν μπορείς να το μυρίσεις. Ό,τι χάρισμα και αν έχεις. Είναι κάτι απρόβλεπτο.
Δεν ήταν μια η φορά. Ήταν δύο και τρεις. Μπορεί και παραπάνω. Σου λένε πως καταλαβαίνεις τους ανθρώπους. Πως τους νιώθεις. Βοηθάς, κατανοείς. Εμπιστεύεσαι, συμπαθείς. Και στο τέλος αγαπάς. Μόνο οι ψυχροί άνθωποι και οι αναίσθητοι δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.
Έχεις μάθει να τρως τα μούτρα σου. Και να απογοητεύεσαι. Και να πονάς. Το μόνο που έχει μείνει είναι το 'πώς φτάσαμε ως εδώ, μου λες;;'
Έχεις ένα καλό μέλλον απέναντι σου. Και το βλέπεις στα μάτια που σε κοιτούν με τόσο πάθος. Κάνεις στροφή και βλέπεις πίσω.. Όλα μαύρα, καμμένα, κατεστραμμένα. Μυρίζουν προδοσία, αντικοινωνικότητα, ψευτιά και δειλία. Χάρισες σ' αυτούς που άξιζαν. Και σε πέταξαν. Σου έδωσαν μια γροθιά και χτύπησες στον τοίχο πίσω. Διαμελίστηκες. Πόνεσες, θύμωσες, έκλαψες. Συγχώρεσες και ποτέ δεν το είπες. Γιατί δεν ήταν κακό για κανέναν. Κανείς δεν ήξερε. Και όταν σηκώθηκες, όλα είχαν εξαφανιστεί. Αφήνεις πολλά πράγματα πίσω σου.Δεν έχεις συγχωρέσει κανέναν και το ξέρεις καλά.
Ψάχνεις τα μάτια σου. Δεν βρίσκεις την καρδιά σου. Κλείνεις τα αυτιά σου. Ξεριζώνεις τη γλώσσα σου..
Και μυρίζεις το κακό.
Έχεις αφήσει τον πόνο εκεί. Στην καταστροφή. Δεν νιώθεις τίποτα. Δεν θα ξέρει κανείς τι συνέβη πραγματικά.
Σώπασε και ξεκίνα.
Σε σήκωσε. Δεν το βλέπεις;
