Μυαλά στα κάγκελα και γω κάθομαι και φτιάχνω κοσμήματα! Μέσα κλεισμένη ήδη μια βδομάδα και πάω ολοταχώς για δεύτερη! Αυτά σου κάνει η –κάθε άλλο παρά ρουτίνας- εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Από δαχτυλίδια και σκουλαρίκια μέχρι κρεμαστά για το κινητό και μινιατούρες! Δεν παλεύεται με τίποτα η κατάσταση σε λέω. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν μέσα, εσωτερικώς, έξω αισθάνομαι το περιβάλλον να έχει αλλάξει λίγο. Μια ελαφριά ψύχρα, μην φανταστείς τίποτα τρομερό. Ο δυνατός αέρας δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ.
Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ τόση ευγνωμοσύνη για ένα άτομο που σε έσωσε από βέβαιο πνιγμό που να μην μπορείς με τίποτα να την εκφράσεις? Έχεις νιώσει όμως και φόβο μήπως το χάσεις? Μήπως από την πολλή βοήθεια που προσφέρει σε σένα, σιγά σιγά αρχίζει να χάνεται το ίδιο?
Αλήθεια, έχεις τρομάξει ποτέ τόσο πολύ που να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ? Σκέφτεσαι συνεχώς τα ίδια πράγματα. Και αυτή η αβεβαιότητα του που έχει χαθεί… Το «είναι στον κόσμο του/της» δεν σε βοηθάει και πολύ, έχοντας κιόλας επίγνωση αυτού του κόσμου. Να μην ξέρεις απλά που έχει χαθεί…. Ποιος το έχει πάρει αυτό το άτομο? Τίποτα δεν σου φαίνεται λογικό. Έχεις όμως την αντοχή να ψάξεις παρά πέρα…? Μπορείς να πεις με σιγουριά ότι θα το βοηθήσεις? Όχι. Δεν ξέρεις αν θέλει, πρώτα από όλα. Δεν μπορείς να επέμβεις έτσι επειδή σου καρφώθηκε εσένα ένα ωραίο πρωινό ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν στέκει…
Θεέ μου, από τις λίγες φορές που σου μιλάω έτσι και σου απευθύνω το λόγο, φοβάμαι. Για όλα τα παραπάνω και πιο πολλά ακόμα. Φοβάμαι και για αυτά που θα ακολουθήσουν και ας μην ξέρω τι είναι. Φόβος στο άγνωστο, λέει. Μήπως, όμως, όντως επαναλαμβανόμαστε?
Καλό μήνα.
S.M.
