Οι μορφές είναι πάντα οι ίδιες. Δεν αλλάζουν. Είναι αυτό που βλέπεις και τίποτε άλλο. Σε αντίθεση με τις κινήσεις τους, που είναι αλλιώτικες κάθε φορά. Η δική σου μορφή όμως, εκείνο το βράδυ, ήταν μοναδική. Ούτε αλλιώτικη, ούτε διαφορετική. Μπορούσα να σε διακρίνω στο σκοτάδι, αλλά ταυτόχρονα σε έχανα. Δεν ήσουν εσύ. Κ απο το τσιγάρο δεν έβγαινε καπνός, αλλά φόβος. Φόβος που όλο και μεγαλώνει και σε τρώει. Και είμαι μόνη μου. Και δεν μπορώ να παλέψω εναντίον του. Γιατί τον ξέρω καλά. Φόβος χαμού, απώλειας και αδικίας. Και η αδυναμία του είναι η αλήθεια. Και η απόδειξη αυτής. Είναι σκληρός μαζί σου, το ξέρω. Δεν σε έχει αφήσει στιγμή. Το αισθάνομαι. Λυπάμαι. Πονάω. Ναι, δεν είναι δίκαιο. Αλλά έμαθα να πολεμάω. Χωρίς βοήθεια όμως δεν μπορώ να κρατήσω άλλο τον εαυτό μου όρθιο. Χρειαζομαι να με πιστέψεις. Να το δω στα μάτια σου. Να δω οτι σταμάτησες να αμφιβάλλεις. Μόνο έτσι θα μπορέσω να διώξω το φόβο. Ξέρεις ότι δεν χρειάζομαι τίποτα. Σου έχω πει.. μόνο εσένα. Δεν φεύγω. Δεν σε αφήνω. Δεν σε διώχνω. Σε θέλω. Σε χρειάζομαι. Υπάρχω και ζω για σένα. Λυπάμαι όταν είσαι χάλια και χαίρομαι όταν είσαι ευτυχισμένος. Ειδικά όταν σε έχω κάνει εγώ! Η αλήθεια μου είναι ότι θα μπορούσα να χάσω τα πάντα για σένα. Είναι μεγάλο, το ξέρω. Αλλά θέλω να το πιστέψεις, να το δεχτείς και να το εμπιστευτείς. Σ'αγαπάω και δεν ντρέπομαι να στο πω! Μπορώ να το φωνάζω σ' όλο το κόσμο συνέχεια! Ό,τι θέλεις εσύ, καρδιά μου..!
