Red...Hot...Chili...Peppers...

Το βιβλίο του Αnthony 'UNDER THE BRIDGE' με επηρρέασε τελικά. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχαν συμβεί τόσα πολλά σ'αυτό το τέλειο συγκρότημα. Έβγαιναν στη σκηνή και έδιναν όλο τους το είναι. Τραγουδούσαν τόσο παθιασμένα που νόμιζες ότι θα τους βγει η ψυχή. Και όμως πίσω από τη σκηνή έβγαιναν τα μαχαίρια. Ορίστε! να το λάθος μου. Μιλάω γι'αυτούς σε παρελθοντικό χρόνο λες και είναι οι Beatles. Το σκέφτομαι από τότε που το συζήτησα με τη Φωτεινή. 'Και αν ο Anthony πεθάνει κάποια στιγμή? Τι θα κάνουμε εμείς τότε?' Δεν ξέρω γιατί, αλλά έβαλα τα κλάμματα. Δεν ξέρω αν θα το αντέξω. Πίστευα ότι δεν υπάρχει τραγούδι που να με εκφράζει απόλυτα. Κια όμως το βρήκα. Και μάλιστα είναι πάνω από ένα. Τα τραγούδια τους μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή σου. Εκφράζουν ακριβώς τα συναισθήματά σου, σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν είσαι. Και το καταφέρνουν αυτό γιατί γράφτηκαν για ανθρώπους, μέσα από ιδιαίτερα συναισθήματα γι'αυτούς. Και όχι απλά για να βγάλουν λεφτά και να αποκτήσουν δημοσιότητα. Το κάθε τους τραγούδι εκπροσωπεί τους ίδιους και τους δικούς τους ανθρώπους. Πιστεύω όμως ότι παρ'όλο που έχουν φτάσει μέχρι εδώ, το χρωστάνε σ'ένα και μοναδικό άτομο. Τον Hillel. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή όλων τους. Έδωσε τις βάσεις με τις οποίες συνέχισαν την επιτυχία τους. Ήταν ο συνδετικός τους κρίκος. Και έφυγε όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί. Ξαφνικά. Αφήνοντας όλο το συγκρότημα άφωνο. Ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα. Και καταπληκτικός κιθαρίστας...

I LOVE ALL OF YOU MY FRIENDS ARE SO DISTRESSED

HURT BY THE COLD AND STANDING ON

SO HARD AND LONENLY TOO THE BRINK OF EMPTINESS

WHEN YOU DON'T KNOW YOURSELF NO WORDS....... I KNOW

OF TO EXPRESSTHIS EMPTINESS

MY FRIENDS

Μπορεί να μην τον ήξερα πριν 2 χρόνια αλλά αισθάνομαι σα να τον γνωρίζω αιώνες.

Goodbye Hillie Slovak

Bye Bye Slim 1988

sailor moon...

Αλέξανδρος.....

Αυτές τις μέρες νιώθω ότι έχω ένα βαρύ αντικείμενο στο κεφάλι μου.Και συνεχίζουν να πέφτουν και άλλα. Και η βροχή συνεχίζεται.....Βροχή πληροφοριών, ειδήσεων, νέων γεγονότων.Η κατάσταση δεν σταματάει.Συνεχίζει να υπάρχει καταστρέφοντας τις ψυχές μας.Θρηνούμε για το θάνατο ενός 15χρονου γκρεμίζοντας τζαμαρίες, καταστρέφοντας περιουσίες. Δεν σεβαστήκαμε ούτε την κηδεία αυτου του παιδιού.Και συνεχίζουμε να αυτοαποκαλούμαστε άνθρωποι.Ντροπή μας!Δεν ξέρουμε να σεβόμαστε τίποτα. Δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε ούτε μια ειρηνική πορεία για το χαμό του παιδιού. Είμαστε θυμωμένοι και το δείχνουμε πετώντας πέτρες. Σαν τους πρωτόγονους. Γυρίσαμε στην παλαιολιθική εποχή. Μάλλον, δεν αλλάξαμε ποτέ. Απλά φορέσαμε προσωπεία.Προσωπεία που μας έδωσαν κύρος, εξουσία, δύναμη, μια καλή εικόνα προς τα έξω. Δεν σκεφτήκαμε όμως κάτι πολύ σημαντικό. "Τα προσωπεία φεύγουν όταν η παράσταση τελειώσει..." Αυτό δεν το λάβαμε υπόψη μας. Τώρα βλέπουμε την πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να εμφανίσουμε τα αληθινά μας πρόσωπα. Με όλα τα σημάδια και τις ουλές. Και μετά αναρωτιόμαστε πώς είμαστε έτσι. Αλλά γιατί απορούμε;;Είμαστε οι ίδιοι. Δεν αλλάξαμε. Δεν κάναμε κάτι διαφορέτικο. Απλά προσποιούμασταν. Είναι τόσο κακό;; Όλοι το κάνουν... Εκμεταλλευτήκαμε ένα παιδί για να επαναστατήσουμε.Ο θάνατος του 15χρονου δεν ήταν ο λόγος, αλλά η αφορμή. Αν θέλαμε πραγματικά να τον θρηνήσουμε θα το κάναμε. Με ειρηνικές πορείες, αποχές, καταλήψεις, απεργίες και στάσεις εργασίας. Έτσι θα τιμούσαμε τον άδικο θάνατο. Αλλά δεν ξέρουμε να σκεφτόμαστε. Θέλουμε μόνο να τραβήξουμε προσοχή.Φάτε τα τώρα!!!!! Σκατά προσοχή!Κακό σε εσάς κάνατε απο την αρχή. Και το ξέρατε. Δεν ξέρατε όμως πώς να το σταματήσετε....... THE SHOW IS OVER GUYS!!

sailor moon....

Σούπερ Μάρκετ «ΒΡΑΔΙΝΗ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΖΩΝΗ»

Οχτώ και μισή το βράδυ. Κουρασμένη απ’ το σχολείο το πρωί και το απογευματινό φροντιστήριο, η Τίνα ανοίγει την τηλεόραση να δει τι παίζει στις ειδήσεις. Πάνω στο καθιερωμένο ζάπινγκ αντικρίζει τίτλους όπως: «Πόσες φορές πήγε ο Εφραίμ στο Μαξίμου», «Αλληλοκαρφώματα στην Ν.Δ.», «Μ’ ένα ποδόλουτρο θα νιώσεις καλύτερα». Το τελευταίο αν και παραπέμπει σε διαφήμιση αφρόλουτρου, είναι θέμα με την αδερφή της Αλεξανδράτου, συνοδευόμενο πάντα από το ανάλογο απόσπασμα καρτούν. Το κερασάκι στην τούρτα είναι μια αμερικάνικη 90s σειρά του Beverly Hills με μια ξανθιά με έντονα βαμμένα χείλη.

Στεναχωρημένη και αγανακτισμένη η Τίνα, ευτυχώς για εκείνη και δυστυχώς για την AGB, κλείνει την τηλεόραση. Επεξεργάζεται τα απανωτά σοκ που έπαθε: αυτό με τον Εφραίμ (καλός άνθρωπος και αγαθιάρης αδικείται στο Βατοπέδι και του αξίζει το Υπουργείο Οικονομίας καλύτερα) έχει ένα μήνα και παραπάνω που ασχολούνται! Γιατί το κάνουν αυτό; Θέλει διακαώς ο κόσμος να μαθαίνει τις εξελίξεις; Στ’ αρχίδια του κόσμου για τον Εφραίμ! Όλοι πλέον αναρωτιούνται πότε θα δούνε άσπρη μέρα με τα σκατά οικονομικά που έχουν. Οι ειδήσεις που και που αναφέρουν και κάτι για την οικονομική κρίση, από ‘κει και πέρα… «ας καλύψουμε όλα αυτά χρησιμοποιώντας τον Εφραίμ για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε»…

Όσο για την Αλεξανδράτου και το Star –όπου όπως κανείς εύκολα αντιλαμβάνεται, είναι η ‘τραγουδίστρια’ θέμα στις ειδήσεις- η Τίνα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Απ’ τη μια τα παίρνει στο κρανίο μαζί τους και απ’ την άλλη όταν έχει τα κέφια της (και στ’ άλλα κανάλια έχει τα ίδια κα τα ίδια) βάζει Star για να γελάσει. Και γελάει. Γελάει με την κ καρδιά της γιατί όταν μια τσιβδή, ξανθιά με ντεκολτέ, κοροϊδεύει τραγουδίστριες μοντέλα και ό,τι άλλο σκουπιδαριό υπάρχει στην ελληνική show biz, με τα χαρακτηριστικά της παρουσιάστριας μόνο να γελάσει μπορεί κανείς.

Η Τίνα έξυπνη ,καθώς είναι, κουνάει το κεφάλι: «Ποιος κατάντησε τις ειδήσεις σούπερ μάρκετ; Και άντε ‘αυτοί’ πουλάνε ειδήσεις, εμείς οι υπόλοιποι γιατί τσιμπάμε και αγοράζουμε; Υπάρχει κανένας εκεί να μου απαντήσει;» Κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο και μένει με την απορία…

Candy Candy!

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ......................

Γιατί; Μα γιατί;;; Τι έχουμε κάνει για να αξίζουμε τέτοια συμπεριφορά; Γιατί δεν μας σέβονται; Γιατί δεν μας σκέφτονται κ εμας λίγο; Τι κάναμε; Σκέφτονται κ λογαριάζουν μόνο τον εαυτό τους. Αυτό λέγεται αδικία. Και δεν θα πάψει να υπάρχει....

Και φυσικά μιλάω για τους αξιολάτρευτους καθηγητες που τόσο αγαπάμε και τόσο μας ΄νοιάζονται΄.Νομίζουν ότι μπαίνοντας στην αίθουσα μπορούν να κάνουν το μάθημά τους ανενόχλητοι, χωρίς να υπολογίζουν τους τριάντα μαθητές που βρίσκονται στην τάξη. Δεν μας σκέφτονται. Φαίνεται άλλωστε. ''Τα ψυχολογικά σας δεν έχουν καμία σχέση με τα μαθήματα''. Και ποιος σας είπε ότι αυτό που παιρνάμε καθημερινά, δουλεύοντας πιο σκληρά απο κάθε άλλο εργαζόμενο, δεν επηρεάζει την ψυχολογία μας και το πως συμπεριφερόμαστε;;;;; ''Δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε αυτό, δεν έχετε δικαίωμα να κανετε το άλλο''.Ορίστε;; Πως είπατε;; Προφανώς δεν ξέρετε τι σημαίνει δικαίωμα. Μάλλον δεν θα υπάρχει στο λεξιλόγιό σας.Πολύ πιθανόν.

Για να λέμε όμως την αλήθεια κάπου φταίμε κ εμείς. Είμαστε παρορμητικοί, επιπόλαιοι, ατίθασοι που όμως ξέρουμε να σεβόμαστε τους άλλους. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Πρέπει να γνωρίζεις τον άλλον πολύ καλά για να πεις ότι τον ξέρεις. Δεν αρκεί να μπεις στην τάξη για σαράντα λεπτά, να τον σηκώσεις για μάθημα, ή να του κάνεις παρατήρηση. Πρέπει πραγματικά να τον γνωρίσεις. Έτσι αποδεικνύεται ότι αγαπάς τη δουλειά σου και ότι ενδιαφέρεσαι για τους άλλους.

Αδικία. Δεν πρόκειται να ακουστούμε εκεί που θέλουμε. Στο σύνολο όμως αυτό υπάρχουν και εξαιρεσεις. Αλλά δυστυχώς δεν φαίνονται. Θέλουν αλλά δεν μπορούν. Συμφέρον. Έχω μάθει -και ξέρω ότι δεν είμαι μόνο εγω- ό,τι θέλω να το διεκδικώ. Αρκεί να συμβαδίζει με τις αξίες μου και τα πιστεύω μου. Πώς όμως να επιτευχθεί αυτό όταν δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, να εκφραστείς. Φυσικά δεν είμαι εγώ το άτομο που θα προτείνει λύσεις σ'αυτό το Χ.Α.Ο.Σ. Το μόνο που μπορώ να πω είναι τα εξής:

''Είμαστε άνθρωποι. Όχι ζώα. Αν και στα κατοικίδιά σας μάλλον συμπεριφέρεστε καλύτερα. γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να σας μιλήσουν και να σας πουν τι νιώθουν, τι γνώμη έχουν γαι εσάς. Πάντα εμείς βγαίνουμε οι χαμένοι, γιατί έχουμε μάθει, σαν παιδιά που είμαστε, να λέμε την αλήθεια ωμή, όπως την βλέπουμε στην πραγματικότητα. Δεν φοβόμαστε να φέρουμε αντίρηση και να πούμε τα πράγματα με τ'όνομά τους. Αλλά αυτό είναι που σας τρομάει. Η αλήθεια. Γι' αυτό έχετε φθαρεί. Φοβάστε να την αντικρίσετε''.......

sailor moon......

Mια κλασική ΒΑΡΕΤΗ ώρα στο σχολείο...

9/10/2008 6η ώρα Α! Πέμπτη έχουμε...

Θέλω να έρθει ο χειμώνας. να κάνει κρύο, να χιονίσει, να φορέσουμε σκούφους και να βγαίνουμε με τα κορίτσια για Goody's στην Νίκης. Να φορέσουμε μπότες. Να ανάψουμε καλοριφέρ. Το χειμώνα έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις των ανθρώπων καλυτερεύουν. Λόγω του κρύου κάνεις περισσότερες αγκαλιές. Δυστυχώς ρε πούστη μου μόνο μια αγκαλιά δεν μπορώ να έχω! Τέλος πάντων... Γι' αυτό είναι οι φίλες!!!! Αυτός ο κωλόκαιρος μου τη δίνει στα νεύρα. Το πρωί κάνει κρύο, το μεσημέρι ζέστη, το βράδυ κρύο. Την ζέστη την χάρηκα όλο το καλοκαίρι, τώρα θέλω Χ.Ε.Ι.Μ.Ω.Ν.Α.!!!

Welcome στο blog μας!!

Το "Candy Moon" είναι ο συνδιασμός από τα ψευδόνυμά μας: Candy Candy και Sailor Moon. Γλυκό φεγγάρι λοιπόν είναι ένα διαδυκτιακό φεγγάρι όπως δύο τρελές 16χρονες το φαντάζονται!...

• 
  
  Γράφουμε για τα υπαρξιακά μας..


• 
  
  για τις τρέλες που κάνουμε με τις υπόλοιπες τρελές φίλες μας, γνωστές στο κοινό ως "Toy Story"( με αλφαβητική σειρά) :Heidi, Μάγια Μέλισσα, Μικρή Σάντιμπελ και Χιονάτη!...


• 
  
  για τους κοινωνικούς προβληματισμούς μας (δεν είμαστε βαρετές απλά θέλουμε να φανούμε σοβαρές..-άδικος κόπος)...


• 
  
  για άλλες φλασιές που τρώμε κατά καιρούς..


• 
  
  και τέλος... για τέλος δεν μας έρχεται τίποτα!

ελπίζουμε να 'φχαριστηθείτε το blog...

μεταξύ μας όμως αν μείνει και κανένας παραπονεμένος δεν θα κλαίμε!!!

Με πολλή τρέλα το Candy Moon!!