Οι τίτλοι φαντάζουν τώρα πολύ μικροί

Πόσα έχω χάσει τελικά... Bρίσκω μία ανάρτηση του 2010 τον Αύγουστο. "Γαλλική Φιλολογία τέταρτη στη σειρά"... Tι είναι η φιλία τελικά? "Τελικά". Λες και έχει έρθει κάποιο τέλος και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αλλαγές κεφαλαίων. Σ'αγαπάω. Το λέω όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία και το εννοώ. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονα.. Θα το νιώσεις και συ σε μερικούς μήνες. Σε αγαπάω κάθε χρόνο και διαφορετικά. Φέτος είναι ο χρόνος της μελαγχολίας. Γυρνάω στα παλιά, θυμάμαι και μελαγχολώ. Επεισοδιακά τα πάντα. Τα πάντα. Φτιάξαμε αυτό το μπλογκ πριν 4 χρόνια.. Πόσα συνέβησαν από τότε?... Δες μας τώρα! Σε πλήγωσα και 'γω πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά από υπεροψία δεν το παραδέχτηκα ποτέ γιατί νόμιζα ότι είχα αυτό το δικαίωμα. Ότι πάντα είχα δικαίωμα να σε πληγώνω, να λέω πράγματα χωρίς να σκέφτομαι τον τρόπο. Συγνώμη. Ήμουν εγωίστρια και συ με αγαπούσες τόσο. Ήμουν η θεά σου και ήσουν η μούσα μου.. και τώρα χιλιόμετρα μακρυά όλο αυτό που είχαμε τότε, μου λείπει όσο ποτέ και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Κυνήγα τα όνειρά σου και μην σκέφτεσαι κανέναν άλλο. ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ. Σε δέκα χρόνια να είσαι ευτυχισμένη, πετυχημένη και να έχεις πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα. Εύχομαι να έχεις ανθρώπους υπομονετικούς δίπλα σου που θα σε συμβουλεύουν και θα σε ακούν. Ήμασταν ευλογημένες που αυτά τα τέσσερα χρόνια είχαμε από έναν τέτοιο άνθρωπο και οι δυο μας. Η μία την άλλη... Τίποτα το ιδιαίτερα λογοτεχνικό ή βαθύ όπως αυτά που έχεις συνηθήσει αλλά μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής. 

By the way I tried to say I'd be there
waiting for...

your bitter Candy
Η καραμελένια σου

Επιδημία.

Μύριζε μπαρούτι. Τώρα μυρίζει καμμένο. Σε λίγο θα δω κ τα πτώματα... Στον αέρα πλανάται εδώ κ μέρες μια επιδημία καταστροφής. Πώς λέμε ότι έχει πέσει ίωση;! Κάτι τέτοιο. Κ τους βλέπεις έναν έναν κ πέφτουν. Πρέπει κάποιος να ψέκασε με κατσαριδοκτόνο, δεν εξηγείται αλλιώς!

Κ γω ξαναζώ τον εφιάλτη. Ίδιες εικόνες, ίδιες σκέψεις, ίδιες καταστάσεις, κ Θεέ μου, ίδια συναισθήματα. Το μυαλό μου τρέχει σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς κ η καρδιά μου δυσκολεύεται να το ακολουθήσει. Όχι, αυτή τη φορά δεν είμαι σαν ζόμπι. Όλα είναι άκρως δραστήρια πάνω μου. Η φαντασία μου καλπάζει, τα μάτια μου βλέπουν πράγματα που δεν θέλουν να δουν, τα αυτιά μου ακούν γεγονότα αδιανόητα. Και μετά βυθίζομαι. Όσο πιο βαθιά μπορώ. Σαν να βρίσκομαι σε κινούμενη άμμο. Αλλά δεν φωνάζω για βοήθεια, για κάποιο σκοινί. Δεν αναζητώ την ελευθερία, τη λύτρωση.. Δεν ζητώ τίποτα. Αυτό που πραγματικά ζητώ ξέρω ότι είναι δύσκολο να το έχω. 

Το μυαλό μου αρνείται να ξαναζήσει τα ίδια. Και η καρδιά μου διαμαρτύρεται. αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει να βγάζει αυτά τα καυτά δάκρυα... Δεν αντέχω άλλο. πάλι πονάω. Το 'χουμε γαμήσει το θέμα. ! Πονάω, μ' ακούς;; Εσύ εκεί πάνω φταις, που έφυγες τόσο νωρίς!! Δεν σε έχω βρίσει ποτέ μου για τον τρόπο ζωής σου. Μόνο σε λυπόμουν. Αλλά τι να την κάνω τη λύπηση τώρα πια..; Φταις! Γιατί τώρα ξέρω πώς είναι όλο αυτό κ το πώς αισθάνεται! Αν ήσουν εδώ θα ήμουν πιο δυνατή και θα μπορούσα να βοηθήσω.

Βέβαια, μετράω ήδη 2 μέρες..Και ξανά. Βγαίνει η τρέλα στην επιφάνεια. Και δεν μ'αφήνει να ησυχάσω. Τότε είναι που γυρνάω σαν ζόμπι. 
Χάνομαι στις πολύπλοκες σκέψεις μου και νιωθω ανήμπορη. Θα νόμιζε κανείς πως μόλις βγήκα απο το τρελοκομείο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κ τόσο σώας τας φρένας. Και συνεχίζουν να τρέχουν τα δάκρυα. Και θυμάμαι. Και πονάω. Πάλι. Φαύλος κύκλος. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν μπορώ να το αποφύγω όλο αυτό. Τιποτα απο όλα αυτά που συμβαίνουν. Πρέπει να σταθώ και να περιμένω. Υπομονη.. που με σκοτώνει.. και θα δούμε. Δεν θα σταματήσω να ελπίζω στο καλύτερο, όπως πάντα. Να το κυνηγώ και να το προσπαθώ. 

Και να ξέρεις, θα σου φωνάζω συνέχεια πως είμαι εδώ για σένα..μπορώ να βοηθήσω..αρκεί να το θέλεις..