Οι τίτλοι φαντάζουν τώρα πολύ μικροί

Πόσα έχω χάσει τελικά... Bρίσκω μία ανάρτηση του 2010 τον Αύγουστο. "Γαλλική Φιλολογία τέταρτη στη σειρά"... Tι είναι η φιλία τελικά? "Τελικά". Λες και έχει έρθει κάποιο τέλος και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αλλαγές κεφαλαίων. Σ'αγαπάω. Το λέω όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία και το εννοώ. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο έντονα.. Θα το νιώσεις και συ σε μερικούς μήνες. Σε αγαπάω κάθε χρόνο και διαφορετικά. Φέτος είναι ο χρόνος της μελαγχολίας. Γυρνάω στα παλιά, θυμάμαι και μελαγχολώ. Επεισοδιακά τα πάντα. Τα πάντα. Φτιάξαμε αυτό το μπλογκ πριν 4 χρόνια.. Πόσα συνέβησαν από τότε?... Δες μας τώρα! Σε πλήγωσα και 'γω πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, αλλά από υπεροψία δεν το παραδέχτηκα ποτέ γιατί νόμιζα ότι είχα αυτό το δικαίωμα. Ότι πάντα είχα δικαίωμα να σε πληγώνω, να λέω πράγματα χωρίς να σκέφτομαι τον τρόπο. Συγνώμη. Ήμουν εγωίστρια και συ με αγαπούσες τόσο. Ήμουν η θεά σου και ήσουν η μούσα μου.. και τώρα χιλιόμετρα μακρυά όλο αυτό που είχαμε τότε, μου λείπει όσο ποτέ και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Κυνήγα τα όνειρά σου και μην σκέφτεσαι κανέναν άλλο. ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ. Σε δέκα χρόνια να είσαι ευτυχισμένη, πετυχημένη και να έχεις πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα. Εύχομαι να έχεις ανθρώπους υπομονετικούς δίπλα σου που θα σε συμβουλεύουν και θα σε ακούν. Ήμασταν ευλογημένες που αυτά τα τέσσερα χρόνια είχαμε από έναν τέτοιο άνθρωπο και οι δυο μας. Η μία την άλλη... Τίποτα το ιδιαίτερα λογοτεχνικό ή βαθύ όπως αυτά που έχεις συνηθήσει αλλά μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής. 

By the way I tried to say I'd be there
waiting for...

your bitter Candy
Η καραμελένια σου