Φιλοι

"Μία λέξη ιερή μία λέξη θεία" όπως συνηθίζαμε να λέμε κ στο δημοτικό. Σπανίζει όμως στις μέρες μας..
Φίλοι πολλοί, νταβαντούρι μεγάλο. Και είναι κρίμα όταν τους χάνεις. Μένεις εκεί, λίγο πιο μακριά κ λες "μα γιατί, τι πήγε στραβά; Φταίω εγώ ή οι άνθρωποι τελικά αλλάζουν καθ' όπως τους βολεύει;" Και είναι κρίμα να μην παίρνεις ούτε μια αξιόλογη απάντηση. Και μετά νιώθεις ότι σε ξεγέλασαν κιόλας. Και τα βάζεις με όλους. Σου φταίνε τα πάντα. Δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου για άλλη μια φορά.
Φίλοι. Από άποψη προσωπική και εμπειρίας θα έλεγα ότι είναι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Να χεις ένα φιλο στο πλευρό σου.
Φίλοι που αγάπησες, φίλοι που μίσησες. Άλλοι που έφυγαν στα δύσκολα κ άλλοι που έμειναν σταθεροί στην ιερότητα. Και συγχωρείς τα λάθη, δέχεσαι πίσω γιατι ποτέ δεν ξέχασες αυτά που ζήσατε, που νιώσατε, που αποφασίσατε. Ο χρόνος δόθηκε κ ο αγώνας ξεκίνησε. Ακόμα μια φορά απο την αρχή. Εχεις να κάνεις με καινούργιους ανθρώπους και είναι ωραίο.
Και να που ξεκινούν τα σπασμωδικά κλάμματα και οι κόμποι στο λαιμό. Γιατί δεν μπορείς να ξεχάσεις. Και ακόμα και αν θέλεις να συγχωρέσεις φοβάσαι. Δεν σου πάει να περάσεις τα ίδια. Η αργοπορημένη συνειδητοποίση ότι έχασες ενα φίλο σου προκαλέι ρίγος. Και θυμό. Μα είναι δυνατόν;;; Ετοιμη να δώσεις και τη ζωή σου για να τον σώσεις, για να κρατήσεις τη σχέση. Μπορείς να πεις ότι δεν άξιζε; Δεν νομίζω. Σπάνια συμβαίνει.
Η απώλεια της φιλίας σε οποιαδήποτε στιγμή δημιουργεί χάος. Παράνοια. Οι λέξεις που βγάζεις έχουν αλλοπρόσαλο νόημα. Δεν βγάζεις άκρη και τα παρατάς. Ισως να το μετανοιώσεις. Ισως και όχι. Και τότε αποφασίζεις να γυρίσεις πίσω. Κάνεις έμμεσες απόπειρες να 'χωθείς' στην προηγούμενη ζωή σου. Άραγε θα βρεις τα πράγματα όπως τα άφησες.

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Άοπλη.

Έχει κάτι μέρες τώρα που το στενό πριν απ’ το σπίτι μου δεν έχει φως. Και είναι περίεργο. Γυρνώντας προχθές κατά τις 4 τα ξημερώματα παρατήρησα πράγματα κ σκηνικά που μέχρι τώρα αγνοούσα. Το σκοτάδι ήταν απροκάλυπτα βαθύ κ είχε σηκωθεί τέτοιος αέρας..! Το δέντρο που άλλοτε σφύζει από ζωή και κελαϊδίσματα ενώ ξημερώνει, τώρα τα φυλλώματά του τα έπαιρνε ο άνεμος. Βαρύς και ασήκωτος. Έκλεισα το φως του κινητού κ ακούμπησα στο παγκάκι. Πράγματι, το στενό έχει κάτι το όμορφα ασυνήθιστο. Η κλιμακωτή σε σειρά ανέγερση των 3 πολυκατοικιών απέναντί μου θυμίζει πόλη σκιαγραφημένη σε κόμικς. Κ δίπλα η καγκελόπορτα. Κ παρακάτω ένα στενάκι. Κ απέναντι άλλο ένα. Κ πίσω μου το δημοτικό. Το μανάβικο της γειτονιάς κ η εκκλησία παρακάτω. Φεγγάρι δεν είχε εκείνη τη βραδιά. Είχε όμως πολλή ησυχία, κατάσταση που σου επέτρεπε να ακούσεις κ το παραμικρό. Χόρτασε το μάτι μου εικόνες. Οι άνθρωποι βιαζόμαστε. Τρέχουμε πολύ κ δεν παρατηρούμε γύρω μας. Πόσα ξεχασμένα πράγματα είδα στο σκοτάδι. Θυμήθηκα γιατί μου άρεσε πάντα εδώ πάνω. Η παραμικρή λεπτομέρεια συμπληρώνει με αρμονία το σκηνικό. Και ένιωσα καλά.    

sailor