Τελειώνει ο χρόνος σου και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Ζεις με ιδανικά, με πολύτιμα και άπιαστα όνειρα. Με ανθρώπους-Θεούς. Με σχέσεις που μετανοιώνεις. Θρίλερ.
Με γουρλωμένα μάτια παρακολουθείς την καταστροφή. Του δικού σου κόσμου. Τα λάθη οδηγούν σε λάθη. Ή μήπως όχι; Είναι στο δικό σου χέρι. Αλλά εσύ ανοίγεις την παλάμη σου κ βλέπεις μόνο στάχτες.
Από την αρχή.
Ξανά
και
ξανά.
Πόσες αρχές ακόμα; Πόσοι καιροί θα αλλάξουν; Τι θα μισήσεις και τί θα αγαπήσεις; θα ξεχάσεις;...
Όχι, δεν θέλεις. Βέβαια οι μνήμες πονάνε.. Φρικτά.
Δεν σε αδίκησαν τόσο όσο πιστεύεις. Δεν σε κορόιδεψαν ούτε σε πέταξαν, εντέλει. Ίσως σε φοβήθηκαν.
Κάτι σου λείπει από εκείνα τα χρόνια. Η διασκέδαση..; Οι άνθρωποι; Ο ίδιος σου ο εαυτός;
Είχες καταφέρει πολλά. Άλλα, καλώς ή κακώς, τα έδιωξες. Και τώρα όλα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Πουθενά αισιοδοξία.
Μόνο πόνος.
Μόνο ναυάγια.
Χωρίς ελπίδες.
