Μόνη.

"Ecstasy!
My pulse, as yours, doth temperately keep time,
And makes as healthful music: it is not madness
That I have utter'd: bring me to the test,
And I the matter will re-word; which madness
Would gambol from. Mother, for love of grace,
Lay not that mattering unction to your soul,
That not your trespass, but my madness speaks:
It will but skin and film the ulcerous place,
Whilst rank corruption, mining all within,
Infects unseen. Confess yourself to heaven;
Repent what's past; avoid what is to come;
And do not spread the compost on the weeds,
To make them ranker. Forgive me this my virtue;
For in the fatness of these pursy times
Virtue itself of vice must pardon beg,
Yea, curb and woo for leave to do him good."

    Hamlet. Act.3 Scene IV 

 

Αν όλα ήταν μια απλή ταινία, ένα απλό βιβλίο ενός αρχικά άσημου και ξεπεσμένου ποιητή, κανείς δεν θα είχε πρόβλημα. Ακολουθείς το σενάριο, υπακούς στις εντολές του σκηνοθέτη... Στην πραγματική ζωή όμως η σεναριογράφος και η σκηνοθέτης είσαι εσύ. Είναι συναρπαστικό το ταξιδι.. Αλλά καταντάει εκνευριστικό όταν εσύ προσπαθείς και ΟΛΟΙ οι άλλοι βρίσκονται στον κόσμο τους!!

Τα συναισθήματά μου πολύ μπερδεμένα μετά απο καιρό. Νιώθω τον εαυτό μου ώρες ώρες να θέλει να εκραγεί. Εκατομμύρια χιλιάδες μόρια σε μορφή σκόνης που την βλέπεις μόνο στο φως του ήλιου. Αιωρούνται στο διάστημα, ψάχνουν νέα ζωή. Ζωή που να μην στεναχωρεί, να μην προδίδει, που να είναι εκεί όχι μόνο όποτε την ζητάς απλά για να σε ξεφορτωθεί. Ζωή γεμάτη όνειρα, που δεν φοβάται να τα πραγματοποιήσει. Δεν φοβάται τι θα πουν οι άλλοι. Οι άλλοι, που πίστευε ώρες ώρες ότι ήταν καλύτεροι απο αυτήν. Τέτοια ζωή ψάχνουν τα μόριά μου όταν δραπετεύουν απο το σώμα μου. Όταν όλη γίνομαι ένα με την ατμόσφαιρα. 

Σημεία-σταθμοί στη ζωή μου. Σημεία τρωτά στο σώμα μου. Το παίζεις καλή, σε εκμεταλλεύονται και δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Το γυρνάς σκληρή, αδιάφορη, ψυχρή με όσους το χρειάζονται και εγωίστρια( γιατί ποτέ δεν ήσουν-αποδεδειγμένο!). Δύσκολο. 

Ο εαυτός μου είναι ακόμα χαμένος σε γεγονότα του παρελθόντος... Όχι και πολύ μακρινά... Αποδεικνύεται ότι δεν κατάφερα να επιβιώσω. Έχασα.. Κέρδισα.. Και όταν απο την "αναισθησία" προσπάθησα να γυρίσω λίγο στα όμορφα επίπεδα τρέλας, δεν βρήκα κανέναν εκεί. Όλοι είχαν φύγει. Αποδείχθηκε φούσκα η προσπάθεια. Μπαλόνι απο πανηγύρι που σκάει μεσα στην νεκρική ησυχία όταν όλα έχουν τελειώσει..

Ανάγκη να γράψω. Ανάγκη κάπου να τα πω. Σε αυτούς που φταίνε. Καλή λύση. Αλλά δεν θα βγάλει πουθενά. Το ξέρω γιατί έχω προσπαθήσει.

Μόνη. Ξανά απο την αρχή. Και κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να καταλάβει.