Είναι κόλαση να είσαι 2 και μισή το μεσημέρι στο λεωφορείο. Και ακόμα χειρότερα όταν την ημέρα που έχεις επιλέξει να κυκλοφορήσεις είναι και η πρώτη μέρα των εκπτώσεων. Εγώ αυτή τη φορά ήμουν υποχρεωτικά σε κυκλοφορία. Η χάρη μου έφτασε μέχρι την Σταυρούπολη για την κατάθεση των μηχανογραφικών... Γίνεται πα-νι-κός. Χειρότερα και απο ΙΚΑ είναι εκεί μέσα. Και τι ζέστη είναι αυτή Θεέ μου! Λες και πιάσαμε φωτιά.! Αλλά είναι να λυπάσαι και τους υπαλλήλους εκεί γιατί όπως και να το κάνουμε είναι λίγο αδύνατον να επιζήσεις απο τις χιλιάδες ορδές των 18χρονων που έχουν δηλώσει απο μια μέχρι και 91 σχολές! Jesus! Somebody get me out of this hell!
Και ακόμη στο λεωφορείο. Θέλω να τα γκρεμίσω όλα γύρω μου και να πεταχτώ έξω απο το παράθυρο! Να διαλυθώ, να γίνω σκόνη και να με πάρει αυτός ο λιγοστός αέρας, που καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μόνο αν κοιτάξεις προσεκτικά τα τελευταία φύλλα των δένδρων.
"Επόμενη στάση: Μονή Βλατάδων"... Υπομονή, θέλουμε λίγο ακόμα.. Θα ήθελα να κατέβω και να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου, αλλά αυτή η αποπνικτική ζέστη σπάει κόκκαλα. Είναι όπως αντιδράει μια Mentos όταν την βουτήξεις σε Coca-Cola. ΒΟΟΜ!.
Αυτό ήταν. Μία ακόμα στάση και θα ξεχυθώ για άλλη μια φορά στα κίτρινα λιοντάρια. Σαν μάρτυρας που σήμερα μαρτύρησε φρικτά έχοντας διασφαλίσει το μέλλον της.
Το έκανα όμως..;;
No comments:
Post a Comment