Τελειώνουμε....

      Ναι, αυτό ακριβώς..Τελειώνουμε. Δεν μας έμεινε και πολύς χρόνος ακόμα. Άρχισα πάλι με τις απαισιοδοξίες μου. Όλοι περνάνε φάση τέτοια εποχή. Τουλάχιστον οι περισσότεροι. Δεν ξέρω γιατί γράφω εδώ κάτι τόσο προσωπικό. Το CandyMoon το έχω συνηθίσει σαν χαβαλέ. Δεν μου πάει να γράφω τέτοια θέματα εδώ, πόσο μάλλον κάτι τέτοιο.

      Ναι, έχει να κάνει με τις πανελλήνιες, πανελλαδικές, με τις εξετάσεις στις 14 Μαίου τελοσπάντων! Είναι μια άλλη περίοδος της ζωής σου που πρέπει αναγκαστικά να ζήσεις. Περίοδος που officialy τελειώνει και η εφηβεία. Άσχετα αν εσύ συνεχίζεις να είσαι το ίδιο τρελή και αλλοπαρμένη και μετά τα 18! Η κατάσταση γίνεται συχνά απελπιστικά κρίσιμη. Δεν ξέρεις απο που θα σου ξεφυτρώσει το πρόβλημα, που στην τελική δεν είναι και τίποτα σημαντικό αλλά εσένα σου φαίνεται βουνό, λες και είναι το μοναδικό που σου έλειπε τώρα! 

     

      Δεν βρέθηκε κανείς να με προφυλάξει απο αυτό που μου συμβαίνει. Αλλά θα μου πεις γιατί να το κάνει; Τρελός είναι; Ούτε αυτός είχε κάποιον να τον προειδοποιήσει για αυτά που θα περνούσε στις πανελλαδικές. Γιατί να το κάνει τώρα για σένα; Μόνος του τα πέρασε, μόνος σου θα πρέπει να τα περάσεις.. Έτσι είναι αυτα..Και απο τη στιγμή που το πρόβλημα εμφανίστηκε, τρέχα τώρα εσύ να βρεις τη λύση. Εγώ ακόμα την ψάχνω. Και έτσι όπως πάω δεν νομίζω να τη βρω ποτέ.

      

       Στη φάση που βρίσκεσαι όλα σου φαίνονται ανάποδα. Ό,τι και να σου πουν εσύ θα βρεις κάτι και θα το αναιρέσεις. Δεν σου πάει να δεχτείς ότι τα πράγματα μπορεί να είναι μπερδεμένα αλλά είναι και κάπως πιο εύκολα απο οσο τα είχες φανταστεί. Το καταλαβαίνεις κατά τη διάρκεια αλλά συνεχίζεις να μην μπορείς να το δεχτείς. Στην ουσία δεν θέλεις να αποδεχτείς το γεγονός ότι για πρώτη φορά σε αυτή την άθλια ζωή, όλα είναι ξαφνικά στρωμένα και εσύ τα βλέπεις σαν ένα μάτσο στραπατσαρισμένα, μουτζουρωμένα χαρτιά...!

             

             Όλοι λίγο πολύ έτσι νιώθουμε. 

                      Κανείς δεν μπορεί να αποκλειστεί απο αυτό το παιχνίδι.      

                                 Δυστυχώς ή ευτυχώς όλοι καιγόμαστε απο τη μπάλα..

      

         Μέσα απο όλον αυτό τον πανικό (που δεν θα ηθελα με τίποτα να ξαναζήσω) προσωπικά εγώ βίωσα και βιώνω κάτι που δεν είχα καταλάβει πόσο πολύτιμο είναι. Κερδίζεται δύσκολα και αν δεν  το αφήσεις θα χαθεί με την ίδια δυσκολία. Συνειδητοποίησα ότι παρ'όλη την κατάσταση, όλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Άλλες σε έβγαλαν για κρέπες και breezers στα κάστρα οργανώνοντας σκηνές αυτοκτονίας ξεπλωμένες στο δρόμο, κάποια άλλη σε άφησε απο 4ωρο φροντιστηρίου και σε πήγε στην κολλητή σου. Άλλοι πάλι έκαναν τα πάντα μέσω ενός τρόπου που παρ'όλο που εγώ τον θεωρώ εντελώς αντιεπικοινωνιακό κατάφερε να με κάνει να νιώσω λίγο καλύτερα : το msn.. Είτε αραδιάζοντας κατεβατά απο κόκκινα γραμματάκια, είτε πετώντας κάθε κοτσάνα προκειμένου να εμφανιστεί ξανά εκείνο το emoticon με τη γλωσσίτσα, και ας έφευγαν 7μερη...

      

           Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μπορεί να είμαστε σε φάση κατάθλιψης (ακόμα περισσότερο τώρα που μπήκε αυτή η κωλοάνοιξη!) αλλά δεν είμαστε μόνοι. Τουλάχιστον εγώ ξέρω πως δεν είμαι και ξέρω ακόμα πολλά άτομα που ενώ πιστεύουν πως το σύμπαν τους έχει ξεχάσει, εγώ τους διαβεβαιώ πως δεν είναι καθόλου μόνοι τους.

    

          Δεν υπήρξε κανείς να με προφυλάξει. Αλλά δεν φαίνεται να το χρειάζομαι ιδιαίτερα..Και ούτε προσπαθώ να προφυλλάξω κανέναν....

                              

                      Εγώ απλά κατέγραψα τις δικές μου πανελλαδικές...!

S.M