Ωρα 21:02. Μόλις παρατήρησα ότι απο το παράθυρο του υπόγειου δωματίου μου φαίνεται ένα αστέρι. Είναι γελοίο αν σκεφτείς ότι δεν θα έπρεπε να φαίνεται ένα αλλά δεκάδες εκατομμύρια.    Αν το κοιτάξεις πολλή ώρα θα σου φανεί πως αρχίζει να κινείται. Εκεί λες πως έκανες λάθος και ότι για άλλη μια φορά παρακολουθείς σαν βλαμμένη ένα ελικόπτερο ή ένα αεροπλάνο.Όχι. Κάθομαι πόση ώρα εδώ και απο τη θέση του αυτό το μοναχικό ουράνιο σώμα δεν έχει κουνηθεί. Μπορεί να είναι εδώ για να μου κάνει παρέα....

Θα φύγω. Απο την Ελλάδα. Ακούω πολλούς να το λένε τελευταία. Αλλά μήπως το εννοούν;; Πάντα η ίδια ιστορία. ''Θα φύγουμε απο δω να γλυτώσουμε τα τομάρια μας. Απο το να μείνουμε άνεργοι καλύτερα σε ένα ξένο μέρος". Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό το μέρος θα είναι καλύτερο. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι δεν τους πιστεύω. Ποτέ μου δεν πίστεψα σε τίποτα απο όσα έλεγαν οι Έλληνες. Δεν ξέρω γιατί αλλά... Αλλά τίποτα! Εγώ θέλω να φύγω. Αυτό ξέρω στα σίγουρα. Σε ένα, δυο ίσως και τρία χρόνια απο τώρα. Θα είμαι αλλού. Δεν ξέρω που. Δεν με νοιάζει. Αρκεί να είμαι μακριά απο εδώ.

Το αστέρι κρύφτηκε.. Έφυγε.. Δεν άντεξε φαίνεται... Που να αντέξει και αυτό το καημένο.. Δεν αντέχω και γω.. Φεύγω.