Κάστρα και Δέος

Η ώρα είναι 2:15 το βράδυ. Εχω πιεί 3 καφέδες απο το πρωί και έχω κοιμηθεί άλλες 3 ώρες το μεσημέρι. Οπότε δεν νυστάζω. Κανονικά έπρεπε να διαβάζω βιολογία. Και όντως διάβασα, αλλά για μένα τίποτα δεν είναι αρκετό.Ειδικά με τα μαθήματα θέλω να διαβάζω συνέχεια. Ακόμα και όταν το μυαλό μου πετάει αλλού. Αυτό βέβαια συμβαίνει πλέον ακόμα πιο συχνά και βρίσκομαι να ψάχνομαι συνεχώς.! Σε 9 μέρες ξεκινάμε...

Σήμερα πήγα μέχρι τη βιβλιοθήκη (άλλο το ότι δεν κατάφερα να διαβάσω καθόλου). Γύρισα σπίτι με τα πόδια. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω μια τέτοια διαδρομή, αλλά κατά κάποιο τρόπο η σημερινή ήταν διαφορετική. Πέρασα το 7ο Λύκειο (για όσους ξέρουν απο κάστρα) και έφτασα στα σκαλοπάτια. Ενιωσα έντονη την ανάγκη να κοιτάξω πίσω μου. Τις περισσότερες φορές αυτό που βλέπω είναι μια απαίσια σαβούρα απο γκρι να απλώνεται στα πόδια μου, είτε έχει ήλιο είτε όχι. Τώρα ήταν διαφορετικά. Πρώτη φορά έβλεπα το μεγαλείο της πόλης μου να απλώνεται με τέτοια απλότητα, ζωντάνια και επιβλητικότητα στα πόδια μου. Ήθελα να φωνάξω να με ακούσουν όλοι... Εκανε τρομερή ζέστη και ήταν σαν να έχω παραισθήσεις. Μαγευτικό τοπίο που δύσκολα περιγράφεται. Συνέχισα το δρόμο μου με την ελπίδα ότι απο πιο ψηλά θα είναι και πιο ωραία. Δεν έπεσα έξω. Ο απαλός αέρας έκανε τις τρίχες μου να σηκωθούν όρθιες. Κατάλαβα τι σημαίνει η λέξη δέος. Ολη η πόλη, όλη η Θεσσαλονίκη, κάθε εκατοστό αυτού του τόπου βρισκόταν στα χέρια μου. Δεν είναι μέρος που εύκολα θα το αφήσεις και θα φύγεις. Ειδικα για κάποιον που έχει δει αυτό που είδα εγώ..
Γύρισα σπίτι και ένιωθα πιο ανάλαφρη. Σαν να έφυγε το βάρος και το άγχος μου μαζί με τα πέταλα της παπαρούνας που τα πήρε το αεράκι. Λες και τα δικά μου να τα πήρε ο αέρας;

Μάλλον θα το ξημερώσω...

Στέλλα.